Chcę pamiętać tamte chwile, kiedy mogłam...

Gdy ktoś obedrze nas z piór sensu życia...
połamie skrzydła wolności i radości...
czujemy się jakby wszyscy odeszli...
jakbyśmy zostali sami... pośrodku mroku i ciszy...
wśród własnych krzyków i łez...
lecz nie zapominajmy o tym co nadal mamy...
o ludziach co nadal nas kochają... potrzebują...
o miejscach wciąż na nas czekających...
i o tym ile jeszcze pięknych rzeczy się wydarzy...
ile lotów wśród błękitów i promieni słońca...
Więc każdego ranka spróbujmy choć na chwilkę unieść się w górę...
oderwać się od ziemi i zatopić w wolności...
Gdy skrzydła nas wciąż bolą... nie bójmy się poprosić o pomoc...
jeśli będziemy czegoś naprawdę pragnąć...
osiągniemy to wcześniej niż się spodziewaliśmy...
A więc odkurzmy nasze szydła z pyłów bolesnych wspomnień...
nabierzmy wiatru nadziei...
poczujmy ciepło promyka wiary i wzbijmy się wysoko...
wysoko w błękicie zatopmy nasze ręce...
otulmy chmury marzeń... i z podniesioną głową lećmy ku słońcu...
naszemu największemu marzeniu...
...nawet gdy oznacza ono tyle co dla Ikara...

Chyba zaczynam powoli przyzwyczajać się do samotności... Lepiej czuje się sama... Wole sama wracać do domu, niż żeby ktoś mnie odprowadzał... Wole sama siedzieć w domu, niż z rodziną... Dziś na siłe szukałam zajęcia, żeby się urwać od CISZY... Nie... Moją przyjaciółką jest SAMOTNOŚĆ... Zrobiłam dziś coś czego niespodziewałby sie po mnie chyba nikt... Poszłam do Ani... Swojej byłej przyjaciółki z którą się nie za bardzo odzywałam... W ramach tego, też, aby zabić czas... Była strasznie zdziwiona... Tak bardzo, że nie potrafiła tego wyrazić słowami... Powiedziała, że byłabym ostatnią osobą jakiej by się spodziewała... Chciałam pogadać z nią... Nic się nie zmieniła... Dalej ma takie same słownictwo, dalej jest taka sama... I u niej nic się nie zmieniło... Tylko tyle, że się ustatkowała... Wszystko... Natomiast u mnie przez ten rok, bardzo dużo się zmieniło... Naprawde... Będzie po prostu koleżanką... Nie chce mieć wrogów/...

Samotność wygrywa... Walczę z ciszą... teraz słucham Avril Nobody's Home... i jest mi za głośno... chciałabym móc na zawołanie cofnąć czas... i dać MU szansę... Szansę na to by mógł zmienić bieg historii... Ale nie potrafie... Nie potrafie już wielu rzeczy... Nawet płakać nie umiem już... Już nie... Czy znajdę na swojej drodze kogoś kto zabije tą samotność we mnie? Czuje sie samotna ale mi z tym dobrze... 

Wielka Truskawka... Buźka Marcin...

Chcę pamiętać tamte chwile, kiedy mogłam wzbić się ponad wyżynu marzeń...